|
BEHANDELING DOOR DE DERMATOLOOG: WORDT HET
VERGOED ? |
 |
VERWIJZING NAAR DE DERMATOLOOG
Dermatologische aandoeningen komen heel vaak
voor. De huisarts ziet in zijn dagelijkse
praktijk veel huidproblemen. De meeste daarvan
kunnen door de huisarts zelf goed worden herkend
en behandeld. Soms is doorverwijzing naar een
dermatoloog (huidarts) nodig. De huisarts
schrijft daarvoor een verwijsbrief en neemt
contact op met een dermatoloog in de buurt of in
een ziekenhuis. Indien u een verwijsbrief heeft
gekregen dan wordt de zorg meestal vergoed door
uw ziektekostenverzekering.
Verwijsbrief
is nodig
Let op: er zijn nieuwe strengere
regels gekomen in 2013 - zonder verwijsbrief kan
het voorkomen dat uw bezoek aan de dermatoloog
niet vergoed wordt. Vraag dus altijd de huisarts
of een andere verwijzende arts om een
verwijsbriefje. Indien u voor een spoedklacht
bent doorgestuurd, kunt u ook later de
verwijsbrief inzenden of inleveren.
Eigen risico
Let op uw eigen risico van de
zorgverzekering. Dit eigen risico verschilt per
polis, u kunt zelf de hoogte van het eigen
risico bepalen. Een hoog eigen risico geeft een
lagere maandpremie. Maar als u een hoog eigen
risico heeft, bijvoorbeeld 500 euro, dan moet u
alle rekeningen zelf betalen totdat dit bedrag
van 500 euro is bereikt, pas daarna gaat uw
zorgverzekeraar vergoeden.
Zorg in
natura polissen
Er zijn hele goedkope
polissen waarbij u niet meer zomaar bij elke
dermatoloog terecht kunt. Bij deze
zorgverzekeringen heeft de zorgverzekeraar
tariefafspraken gemaakt met bepaalde
ziekenhuizen of met bepaalde dermatologen. U
zult dan ook daar naar toe moeten. Als u toch
naar een andere dermatoloog wilt, waarmee uw
verzekeraar geen afspraken heeft gemaakt, dan
kan het zijn dat u een deel van de rekening zelf
moet betalen. Soms kan dit fors in de papieren
lopen. Of uw natura zorgverzekeraar een contract
heeft met een bepaald ziekenhuis zult u zelf
moeten opvragen bij uw zorgverzekeraar. Uw
huisarts beschikt niet over deze informatie. De
huisarts kan onmogelijk bijhouden welke
prijsafspraken de zorgverzekeraars hebben
gemaakt met al die verschillende specialisten.
WAT KOST EEN BEZOEK AAN DE DERMATOLOOG
?
Vroeger was deze vraag heel eenvoudig
te beantwoorden omdat er vaste tarieven waren.
Tegenwoordig zijn er zeer ingewikkelde
vergoedingsregels die tot stand zijn gekomen
omdat de politici en de zorgverzekeraars wilden
dat er marktwerking in de zorg zou komen.
Hierdoor is er een grote chaos ontstaan. Niemand
weet meer wat een behandeling kost. De
administratie is heel arbeidsintensief geworden.
De ziekenhuizen en de zorgverzekeraars hebben
veel extra personeel moeten inhuren om de
zorgadministratie uit te voeren volgens de
nieuwe regels. Er is een grote achterstand in de
administratie en er worden veel fouten gemaakt.
En het werkt niet: de kosten van de
gezondheidszorg zijn sinds het invoeren van
marktwerking in de zorg niet gedaald maar juist
gestegen. Er wordt niet meer gewerkt met vaste
tarieven voor behandelingen, maar met
'zorgproducten' die door zorgverzekeraars worden
ingekocht. Er wordt onderhandeld over de
prijzen. In het ene ziekenhuis is een
behandeling daarom duurder of goedkoper dan in
een ander ziekenhuis. Ook de bedragen die
verschillende zorgverzekeraars betalen voor
dezelfde behandeling in hetzelfde ziekenhuis
zijn niet hetzelfde. Omdat de prijsafspraken ook
nog eens geheim worden gehouden door de
ziekenhuizen en de zorgverzekeraars is het voor
de gemiddelde patiënt niet meer mogelijk om er
achter te komen wat een verwijzing naar de
dermatoloog kost.
Voor de introductie
van de marktwerking in de zorg kostte een bezoek
aan de dermatoloog niet veel, enkele tientjes.
Nu kan het oplopen tot honderden euro's. Dit
komt door het nieuwe systeem van bekostigen,
genaamd DBC (diagnose-behandel-combinatie). Dit
zijn gemiddelde prijzen voor een bepaalde
aandoening. De prijzen zijn echter zo
vastgesteld dat de behandeling ongeveer
kostendekkend zou moeten zijn voor de
financiering van het hele ziekenhuis. Dat
betekent dat er in de rekening allerlei fictieve
bedragen worden opgevoerd (overhead kosten). Er
wordt bijvoorbeeld een percentage voor de
anesthesie in rekening gebracht terwijl u nooit
onder narcose bent geweest. Er wordt een
percentage voor pathologisch onderzoek van de
huid in rekening gebracht terwijl dit onderzoek
nooit is verricht. Alle kosten die het gehele
ziekenhuis maakt, inclusief de kosten van het
gebouw, de huur, de verwarming, alle managers,
de financiële administratie, het beddenhuis, de
intensive care, etcetera worden verwerkt in de
rekening. Daarom rollen er van die absurd hoge
rekeningen uit voor eenvoudige behandelingen. De
meeste patiënten krijgen die rekeningen niet
onder ogen omdat ze direct doorgaan naar de
zorgverzekeraars. Wie niet of niet goed
verzekerd is krijgt ze wel onder ogen en zal
schrikken. Vaak worden medisch specialisten
vervolgens opgebeld door boze patiënten die
klagen over de hoge rekening en de bedragen die
daar op staan voor zaken die niet gedaan zijn.
Begrijpelijk maar niet terecht: de medisch
specialisten hebben dit rare systeem niet
verzonnen. Hopelijk is het na deze korte uitleg
wel iets duidelijker geworden hoe het DBC
systeem werkt.
Sommige ziekenhuizen
publiceren 'passanten prijslijsten'. Dit zijn de
bedragen die in rekening worden gebracht voor
behandelingen van patiënten die geen
zorgverzekering hebben (denk aan toeristen) of
die een zorgverzekeraar hebben die geen contract
heeft afgesloten met het ziekenhuis. Dit zijn
lange en onoverzichtelijke lijsten, maar soms
kan daar een bepaalde behandeling in worden
opgezocht. De bedragen die er in staan geven een
globaal idee. De uiteindelijke prijs kan 30-50%
afwijken van wat er in de passantenprijslijst
staat. En dan moet je ook nog precies weten wat
de goede code is van de behandeling.
Als
voorbeeld: op de
passantenprijslijst AMC 2013 die op internet
te vinden is kan men bijvoorbeeld vinden onder
declaratiecode nr 15D627,
zorgproductcode
120301014 dat een behandeling of onderzoek op de
polikliniek dermatologie in het AMC bij
huidontsteking of eczeem € 411.25 kost. Hiervan
gaat € 89.28 naar de dermatoloog, en de rest, €
321.97 gaat naar het ziekenhuis, voor de
overheadkosten. Maar er is er nog een te vinden,
genaamd declaratiecode 15C618, zorgproductcode
120301010, omschrijving: consult op de
polikliniek bij huidontsteking of eczeem, die €
149.96 kost (€ 43.93 voor de dermatoloog, €
106.03 voor het ziekenhuis). Welke is het nou ?
Dat wordt uit zo'n lijst niet duidelijk. Een nog
ingewikkelder systeem dat vreemd genoeg
DOT heet
(DBC op weg naar transparantie) bepaalt welke
zorgproductcode het gaat worden.
WAT KOST EEN BEHANDELING DOOR DE DERMATOLOOG ?
Zoals u zult begrijpen uit het voorgaande
verhaal is het heel moeilijk geworden om te
zeggen wat een behandeling kost. Ga er gerust
van uit dat uw dermatoloog het ook niet meer
weet. Het DBC systeem was al behoorlijk complex,
maar nu is er een nieuw systeem voor in de
plaats gekomen dat het DOT systeem heet, en dat
is nog minder transparant. Het ziekenhuis
automatisering systeem registreert uw bezoek aan
de poli. Als de dermatoloog een behandeling
uitvoert, bijvoorbeeld het verwijderen van een
moedervlek, dan wordt dit als verrichting
geregistreerd. Als u na een week terugkomt om de
hechtingen te verwijderen dan wordt opnieuw een
bezoek geregistreerd. Al die gebeurtenissen (2
bezoeken en een behandeling) worden door de
software van het ziekenhuis automatisch
aangeboden aan een softwarepakket van de
zorgverzekeraars dat 'de grouper' wordt genoemd.
Dit is een hele grote beslisboom met allemaal
zijpaden. De gebeurtenissen worden er in gestopt
en er rolt een zorgproductcode uit, een nummer
dat correspondeert met een bepaald zorgproduct.
Het aantal bezoeken, het aantal verrichtingen en
de aard van de verrichtingen bepaalt het
uiteindelijke zorgproduct en daarmee het tarief.
Over dit tarief wordt vervolgens ook nog
onderhandeld tussen zorgverzekeraar en
ziekenhuis, dus het blijft ondoorzichtig wat een
behandeling precies kost.
De
grouper (zorgproductenviewer)
https://zorgproductenviewer.nza.nl
WAT WORDT ER NIET MEER VERGOED ?
Badolie en huidverzorgende cosmetica
Dit
waren de eerste producten die uit het pakket
werden gehaald, al jaren geleden. Vooral
patiënten met atopisch eczeem hebben hier last
van, want zij moeten hun huid continu vet houden
omdat hun huidbarrière verstoord is. Doen ze dat
niet dan verergert het eczeem en is er zwaardere
(en duurdere) therapie nodig om het eczeem weer
onder controle te krijgen.
Antibacteriële producten
Producten zoals
betadine jodium scrub, Hibiscrub, jodiumzalf
etcetera worden niet meer vergoed. De
zorgverzekeraars beschouwen dit als normale
verzorgingsproducten die iedereen in huis heeft,
net als shampoo, zeep, deodorant, pleisters,
etc. Onderdeel van de huisapotheek.
Anti-schimmel producten
Producten zoals
Daktarin crème en strooipoeder en andere
anti-schimmelpreparaten worden niet meer
vergoed. Dit zijn veel gebruikte producten (ook
niet heel duur) die ook zonder recept te koop
zijn.
Producten tegen parasieten
Middelen om hoofdluis en schurft te behandelen
worden ook niet meer vergoed.
Over the
counter producten
Veel producten die ook
zonder recept te verkrijgen zijn (over the
counter = over de toonbank producten) worden
niet meer vergoed. Bijvoorbeeld crèmes tegen een
koortslip, antischimmelcrèmes, etc.
Pleisters en verbandmiddelen
Verbandmiddelen worden niet meer vergoed,
tenzij ze voor langere tijd moeten worden
voorgeschreven, zoals bij chronische wonden en
ernstige wonden. In dat geval worden ze vergoed,
mits de behandelend arts een recept uitschrijft
en een
machtigingsformulier voor verbandmiddelen
invult.
Verbandpakken bij atopisch
eczeem
Voor kinderen maar ook voor oudere
patiënten met atopisch eczeem zijn
verbandpakken (krabpakjes) beschikbaar. Deze
zijn vaak van zijde, soms met zilverdraad
ingeweven, en erg duur. Een shirt voor een
volwassene kan wel 275 euro kosten. Met ingang
van 2014 vergoeden veel verzekeraars deze pakken
niet meer voor volwassenen, nog wel voor baby's
en peuters.
Elastische kousen
Sommige
verzekeraars vergoeden echte aangemeten
therapeutische elastische kousen (van een
bepaalde drukklasse) nog steeds als ze worden
voorgeschreven bij niet goed meer werkende venen
of lymfbanen. Vaak maar 1 paar per jaar. Worden
dezelfde kousen gebruikt als nabehandeling bij
het verwijderen van spataderen dan bestaat geen
recht meer op vergoeding. Ook eenvoudigere
kousen, confectiekousen, kousen van lagere
drukklassen worden meestal niet meer vergoed.
Verder hangt het tegenwoordig ook af van het
pakket dat u gekozen hebt bij de
zorgverzekeraar. Soms zitten kousen niet in de
basisverzekering maar wel in een aanvullende
verzekering. Lees uw polisvoorwaarden goed door
en neem zonodig contact op met uw
zorgverzekeraar.
Bijbetalen
Sommige
geneesmiddelen worden gedeeltelijk vergoed. De
apotheek kan u vertellen of u moet bijbetalen en
hoeveel. Er is ook een website van de
zorgverzekeraars, het
farmacotherapeutisch kompas, en de website
www.medicijnkosten.nl waarop u kunt opzoeken
wat een geneesmiddel kost, en of u moet
bijbetalen, en zo ja hoeveel. Ook hier geldt dat
er zorgverzekeringen af te sluiten zijn waarbij
u niet hoeft bij te betalen voor bepaalde
geneesmiddelen.
Diane 35
De Diane-35
pil wordt door dermatologen voorgeschreven bij
ernstige vormen van acne en bij overbeharing
(hirsutisme), maar kan ook als gewone
anticonceptie pil worden gebruikt. De pil werd
vergoed. Van deze regeling werd misbruik gemaakt
(gebruiken als gewone anticonceptiepil terwijl
die daar eigenlijk niet voor bedoeld is). Met
ingang van 1 februari 2014 wordt de Diane pil
niet meer vergoed.
Goedaardige bultjes
(benigne tumoren, DBC code 03)
De
verwijdering van benigne huidaandoeningen
(goedaardige huidtumortjes), bijvoorbeeld
ouderdomswratten, wordt niet meer vergoed. Dit
wordt beschouwd als cosmetische zorg.
Soms leidt dit tot rare situaties: het komt voor
dat er een huidtumor moet worden verwijderd
omdat de dermatoloog denkt aan een kwaadaardige
tumor (huidkanker). De tumor wordt vervolgens
nagekeken door de patholoog. Als daar dan
uitkomt dat het een goedaardige tumor is, dan is
de patiënt aanvankelijk opgelucht. Maar: als de
dermatoloog vervolgens de diagnose verandert in
goedaardige tumor, dan moet de patiënt zelf de
rekening betalen. Goedaardige tumoren worden
immers niet vergoed. De dermatoloog had dan
volgens de zorgverzekeraars van tevoren een
machtiging moeten aanvragen. De behandeling
daarvan duurt echter weken en ze worden meestal
afgewezen. Dat kan niet, bij verdenking op een
kwaadaardige tumor worden die altijd zo snel
mogelijk verwijderd.
Vaatafwijkingen
(vasculaire laesies, DBC code 25)
De
behandeling van vasculaire laesies
(vaatafwijkingen) zoals hemangioompjes
(bloedvin), couperose, wijnvlekken wordt niet
meer vergoed, tenzij met machtiging.
Pigmentstoornissen (DBC code 16)
Pigmentstoornissen, denk aan donkere
verkleuringen van de huid maar ook ontkleuringen
zoals vitiligo kunnen worden behandeld, o.a. met
laser. Dit wordt ook niet meer standaard
vergoed, soms wel met een machtiging.
Voor deze drie categorieën kan de
zorgverzekeraar in sommige gevallen, als het
gaat om cosmetisch zeer storende afwijkingen,
bijvoorbeeld in het gelaat, toch goedkeuring
geven voor de behandeling. Hiervoor moet van
tevoren toestemming (een machtiging) worden
gevraagd.
Uiteraard is het mogelijk om
dit soort afwijkingen die vallen onder de
onverzekerde zorg wel te verwijderen, maar u
moet er dan rekening mee houden dat u de
behandeling zelf zal moeten betalen en dat de
kosten hoog kunnen zijn vanwege de
rekensystematiek van het DBC systeem.
Sommige dermatologen hebben in hun ziekenhuis of
praktijk een oplossing gevonden om deze
behandelingen toch uit te voeren. Ze hanteren
aparte, lagere tarieven voor de onverzekerde
zorg. Er moet vaak contant afgerekend worden,
net als bij de tandarts. Er worden pinautomaten
aangeschaft en afspraken gemaakt met het
ziekenhuis over wat er met de extra inkomsten
gebeurt. Er zijn ook dermatologen die helemaal
stoppen met behandelingen die niet meer vergoed
worden, en sommige dermatologen voeren de
behandelingen nog wel uit als het niet al te
veel tijd kost maar brengen het gewoon niet meer
in rekening. In de Academische Ziekenhuizen
worden behandelingen die niet meer vergoed
worden vaak toch nog gedaan: dit zijn
opleidingsziekenhuizen, het is belangrijk dat de
arts-assistenten in opleiding tot dermatoloog
het vak goed leren, en daar horen deze
verrichtingen zoals het verwijderen van
ouderdomswratten en spataderen ook bij.
Spataderen (varices)
De behandeling van
kleine spataderen met scleroseren (inspuiten)
wordt niet meer vergoed. De behandeling van
grote spataderen met de Muller procedure en de
behandeling van de grote stamvarices (vena
saphena magna en parva) met endovasculaire
technieken wordt nog wel vergoed.
Botox
Botox wordt in de cosmetische sector gebruikt
voor het wegspuiten van rimpels en
kraaienpootjes. Maar het werd ook gebruikt voor
de behandeling van hyperhidrosis (zweethanden en
zweetoksels). Dit is een vervelende aandoening,
een hinderlijke huidziekte, en in het verleden
werd de behandeling met Botox terecht gewoon
vergoed. In 2012 is het vergoedingstarief echter
fors verlaagd. De vergoeding die het ziekenhuis
krijgt voor de behandeling van hyperhidrosis met
botox is veel lager dan wat het geneesmiddel
kost. Dit betekent dat afdelingen die deze
behandeling toepassen er duizenden euro's per
jaar op verliezen. Om die reden zijn de meeste
dermatologen er mee gestopt.
Lichttherapie
Lichttherapie wordt voor
meerdere huidziekten gebruikt, vooral voor
eczeem en psoriasis. Maar ook voor zeldzame
andere huidziekten. Vroeger werd het voor alle
indicaties gewoon vergoed. Maar sinds de
invoering van het DBC systeem vergoeden sommige
zorgverzekeraars het alleen nog maar voor eczeem
en psoriasis en niet meer voor de zeldzame
andere huidziekten. De tweede verandering is dat
het ook van het verzekeringspakket afhangt. Bij
sommige goedkope ziektekostenverzekeringen zit
lichttherapie niet meer in het basispakket maar
alleen in de aanvullende verzekeringen.
Lichttherapie thuis
Lichttherapie thuis wordt
door de zorgverzekeringen beschouwd als een luxe
voorziening, maar voor sommige patiënten was het
wel een uitkomst. Lichttherapie thuis werd tot
2012 gewoon vergoed door de zorgverzekeraars. In
2012 is de regeling veranderd: de rekening voor
lichttherapie thuis werd gestuurd naar het
ziekenhuis. De ziekenhuizen konden dit bedrag
vervolgens weer declareren bij de
zorgverzekeraars. In 2013 is de vergoeding voor
lichttherapie thuis drastisch verlaagd tot ver
onder de kostprijs die de leveranciers ervan in
rekening brengen bij de afdelingen.
Tegelijkertijd ontstond door de bezuiniging op
de budgetten in veel ziekenhuizen de situatie
dat de vergoeding voor lichttherapie niet werd
doorgesluisd naar de afdelingen, terwijl die wel
de rekeningen moesten betalen. Met als gevolg
dat afdelingen tienduizenden euro's moesten gaan
betalen voor lichttherapie thuis. Daarom zijn de
meeste afdelingen en dermatologen gestopt met
lichttherapie thuis. Patiënten die daarvoor
verzekerd zijn kunnen nog wel lichttherapie op
de polikliniek krijgen.
Dure
geneesmiddelen
Patiënten met psoriasis en
andere wat zeldzamere huidaandoeningen zoals
hidradenitis suppurativa, sarcoïdose, en
pyoderma gangrenosum gebruiken soms dure
geneesmiddelen (biologicals) die TNF-remmers
heten. Deze geneesmiddelen kosten tussen de
15.000 en 30.000 euro per jaar. In het begin
werden deze nieuwe geneesmiddelen nog helemaal
niet vergoed. Sommige ziekenhuizen hadden een
budget om enkele patiënten te kunnen behandelen,
maar de meeste niet. Tussen 2008 en 2012 werden
de dure geneesmiddelen gewoon vergoed door de
zorgverzekeraars. In 2012 werd de regeling
veranderd: de kosten kwamen weer voor rekening
van de ziekenhuizen. De ziekenhuizen kregen ook
meer budget om dit te kunnen betalen. Er werd
beloofd door de minister dat dit budget ook in
de toekomst voldoende zou zijn om de patiënten
te kunnen behandelen. Maar in 2013 kwamen de
forse bezuinigingen in de zorg. De
ziekenhuiszorg is weer gebudgetteerd en ook
afdelingen zijn gebudgetteerd. Dit betekent dat
er geen groei van het aantal patiënten meer
mogelijk is, en in sommige gevallen krijgen
afdelingen de opdracht van de directie om minder
dure geneesmiddelen voor te schrijven. Dit heeft
als gevolg dat patiënten die op medische gronden
in aanmerking komen voor behandeling met
TNF-remmers, dit in 2014 toch niet meer kunnen
krijgen, omdat er te weinig budget voor is.
Budget op
Bij het ministerie lijkt inmiddels
ook het besef doorgedrongen dat marktwerking in
de zorg helemaal niet werkt: er wordt toenemend
weer met budgetten gewerkt, en er worden maxima
gesteld (2.5%) aan de kostenstijgingen in de
zorg. In veel ziekenhuizen werd al niet meer met
marktwerking in de zorg gewerkt, maar gewoon
weer met budgetten net als vroeger. Ze hebben
dan bijvoorbeeld met een aantal grote
zorgverzekeraars een totaal bedrag afgesproken
en moeten zich houden aan dat ziekenhuisbudget.
Afdelingen hebben ook een budget gekregen waar
ze zich aan hebben te houden. Ze mogen niet meer
behandelingen uitvoeren dan is afgesproken. Dit
heeft tot gevolg dat sommige afdelingen aan het
eind van het jaar, soms al begin november
bepaalde behandelingen (bijvoorbeeld
knie-operaties en heupoperaties) niet meer mogen
uitvoeren, omdat het budget op is. December is
hierdoor een slechte maand voor de ziekenhuizen:
geen operaties meer, weinig te doen, maar de
salariskosten moeten wel worden doorbetaald.
Januari is ook een slechte maand: de verhoging
van het eigen risico werkt, patiënten stellen
een bezoek aan de dokter zolang mogelijk uit. In
januari is het hierdoor ook stil op de poli's.
Late rekeningen
De
ziekenhuisadministraties lopen vaak achter met
het versturen van de rekeningen. Een achterstand
van 1.5 jaar en zelfs 2 jaar komt voor. Er
worden ook veel fouten gemaakt in het
registreren van de DBC. Alleen als alles
foutloos in de computer is gezet genereert het
systeem de juiste gegevens die kunnen worden
aangeboden aan de grouper. De verkeerde
behandeling bij de verkeerde diagnose levert een
fout op. Het vergeten van het invullen van de
diagnose, of van een verrichting ook. Al deze
fouten moeten handmatig worden hersteld.
Hiervoor is extra personeel in dienst genomen,
maar nog steeds zijn er achterstanden. Veel
DBC's zijn niet meer te redden vanwege
onduidelijkheid over wat er gedaan is. Die
worden dan niet gedeclareerd. Rekeningen die te
laat (>2 jaar) worden aangeboden worden ook niet
meer gedeclareerd. Dit levert een grote
schadepost op voor de ziekenhuizen. De late
rekeningen zijn ook vervelend voor de
bedrijfsvoering van de zorgverzekeraars (geen
goed beeld van de kosten). En ze zijn vervelend
voor de patiënten, die soms pas na 2 jaar alsnog
een rekening krijgen.
Complicaties
opgetreden en nu heb ik een hogere rekening
Dit is een ongewenst neveneffect van het
systeem. Complicaties komen helaas af en toe
voor, dat is onvermijdelijk. Als er geopereerd
wordt aan de huid dan kan er wondinfectie
optreden, een nabloeding, of hechtingen kunnen
openspringen. Dat betekent vaak terug naar het
ziekenhuis, meerdere bezoeken, extra controles.
Het DOT systeem genereert bij meer bezoeken op
een gegeven moment automatisch een hogere
rekening. Dit is vervelend maar een
onvermijdelijk gevolg van het geautomatiseerde
systeem.
WAAR KAN IK TERECHT MET
MIJN VRAGEN OVER VERGOEDINGS PERIKELEN ?
Zoals u begrijpt na het lezen van deze brochure
zijn de vergoedingsregels zo ingewikkeld
geworden dat de medisch specialisten, inclusief
de dermatologen, het overzicht zijn verloren en
geen antwoord meer kunnen geven op de simpele
vraag: 'wat kost een behandeling'.
Soms
kan de ziekenhuisadministratie een antwoord
geven. Ze moeten daarvoor wel globaal weten
welke behandeling het gaat worden en kunnen dan
een simulatie uitvoeren in de grouper op de
website van de zorgverzekeraars om er achter te
komen wat de zorgproductcode is. De
ziekenhuisadministraties zijn echter overbelast
en niet alle ziekenhuizen kunnen deze service
nog aanbieden.
Het beste kunt u zich met
uw vragen richten tot uw zorgverzekeraar. De
zorgverzekeraars hebben het systeem bedacht, samen
met ambtenaren van het ministerie van
Volksgezondheid. Zij weten het best hoe het werkt.
Na het lezen van deze
brochure is het u hopelijk duidelijk geworden
hoe ingewikkeld de zorgadministratie is
geworden. Het nieuwe systeem levert soms woede
en frustraties op, niet alleen bij patiënten
maar vooral ook bij de behandelend artsen, die
veel tijd kwijt zijn aan de complexe
administratie. Kostbare tijd die ze liever
hadden willen besteden aan het behandelen van
patiënten dan aan het registreren van
onbegrijpelijke zorgproducten. Ook is het
vervelend dat allerlei nuttige behandelingen
niet meer worden vergoed.
Het heeft echter weinig zin
om deze boosheid te richten op de artsen en de
ziekenhuizen: het ministerie van Volksgezondheid
en de zorgverzekeraars zijn verantwoordelijk
voor deze ontwikkelingen, en alleen
via de politieke weg is het mogelijk om invloed
uit te oefenen op dit proces.
|
