|
1. Over vele
dermatologische onderwerpen en therapieën ontbreekt evidence.
2. In de dermatologie wordt veel
off-label medicatie voorgeschreven bij relatief zeldzame beelden
waarbij geen studies met grote patiëntenaantallen beschikbaar
zijn.
3. In
veel richtlijnen ontbreekt informatie over gebruikelijke maar
niet EBM-onderbouwde behandelingen (expert opinions, leerboek
informatie).
4. Sommige richtlijnen spreken
elkaar tegen: er zijn verschillen tussen Nederlandse en
buitenlandse richtlijnen, tussen richtlijnen van dermatologen en
reumatologen, en tussen lokale richtlijnen van verschillende
ziekenhuizen. Het maken van richtlijnen is mensenwerk. Sommige
zijn van matige kwaliteit, niet objectief en reflecteren de
mening en soms de belangen van de leden van de
richtlijncommissie. Sommige richtlijnen zijn geschreven door
experts die ook adviseur zijn van de farmaceutische industrie,
of die aanzienlijk commerciële belangen hebben bij het opnemen
van bepaalde geneesmiddelen in de richtlijn, of het uitspreken
van een eerste voorkeur.
5. Richtlijnen zijn niet
zaligmakend en hoeven ook niet altijd gevolgd te worden. Ze zijn
hulpmiddel maar mogen geen dwangbuis worden.
6. Evidence based medicine en de
richtlijn ontwikkeling / protocollering waren oorspronkelijk
bedoeld om de kwaliteit van het medisch handelen te verbeteren,
maar nu ontstaan er ongewenste neveneffecten:
- Zorgverzekeraars misbruiken het
systeem door geneesmiddelen waarvoor geen evidence is (maar wel
klinische ervaring) niet meer te vergoeden.
- Advocaten (met name in de VS)
spannen rechtzaken aan tegen dermatologen die niet precies
volgens de richtlijnen hebben gehandeld.
Door
dit misbruik van richtlijnen door niet-medici voor andere zaken
dan waarvoor ze bedoeld waren is bij steeds meer artsen het
enthousiasme voor richtlijnen bekoeld geraakt.
|
