Post-inflammatoire hyperpigmentatie (PIH) is de meest voorkomende vorm van hyperpigmentatie. Bij patiënten met een gepigmenteerde huid treedt bij bijna alle lokale of uitgebreide ontstekingsprocessen postinflammatoire hyperpigmentatie op. De primaire en de secundaire efflorescenties die naast hyperpigmentatie kunnen voorkomen zijn atrofie, lichenificatie en schilfering. Via cytokinen vanuit het ontstekingsprocessen worden de melanocyten gestimuleerd in het aanmaken van melanine. Postinflammatoire hyperpigmentatie wordt o.a. gezien bij gebruik van chemicaliën die een toxische of allergische contactdermatitis veroorzaken, photoactieve stoffen in cosmetica of planten, en bij elke ander inflammatoir proces op de overgang van epidermis en dermis (elk eczeem, lichen planus, urticaria soms, lichen simplex chronicus, prurigo papels, Herpes zoster, L-II lesies, psoriasis, pemphigus, parapemphigus, dermatitis herpetiformis, CDLE, SLE, sclerodermie, toxicodermie, fixed drug eruption, e.v.a.). Elke ontsteking op de dermo-epidermale junction kan een pigmentincontinentie veroorzaken, speciaal bij mensen met een donkere huidskleur. Als gevolg van het algemene ziekteproces worden pigmentcellen beschadigd, wat vaak tot celdood lijdt en lekkage van melanosomen naar de dermis, alwaar ze worden opgenomen door macrofagen. Na verloop van tijd verdwijnt het pigment omdat de melanofagen met de bloedstroom worden afgevoerd.






Auteur(s):
dr. Jan R. Mekkes. Dermatoloog, Amsterdam UMC.