Bij hypopigmentatie is het pigment verminderd, bij depigmentatie is het pigment geheel weg. Met de Wood's lamp is het verschil tussen hypo- en depigmentatie te zien.

Depigmentatie komt voor bij vitiligo, maar ook na bestraling, zonneschade, ulcera (atrofie), atrofie blanche, en lichen sclerosus et atrophicus. Tijdelijke depigmentatie (leukoderma) komt voor bij psoriasis, parapsoriasis, lichen planus, atopisch eczeem, syphilis, lepra, etc. Pseudoleukoderma (contrastverschillen, niet berustend op melanocytenbeschadiging) komt voor bij pityriasis versicolor, psoriasis, atopisch eczeem (pityriasis alba). Pseudoleukoderma angiospasticum berust op een gelokaliseerde vaatvernauwing (white spots of Bier's spots). Hypo- en depigmentatie kunnen ook ontstaan t.g.v. chemicaliën: zie tabel.

Hypopigmentatie kan vele oorzaken hebben. Het meest komt voor post-inflammatoire hypopigmentatie (atopisch eczeem, dermatomycose, pityriasis versicolor, pityriasis alba, psoriasis, lepra, progressieve maculaire hypopogmentatie, etc.). Hypopigmentatie kan ook voorkomen bij allerlei syndromen en huidafwijkingen, zoals albinisme, oculocutaan albinisme, X-gebonden oculair albinisme, "ash-leave like macule" bij tubereuze sclerose, naevus depigmentosis, morphea, hypomelanosis guttata idiopathica, incontinentia pigmenti achromians.

H.L. Tey schreef een overzichtsartikel over hypopigmentatie bij kinderen met daarin handige flowdiagrammen voor de differentiële diagnose:


Generalized hypopigmentation with early onset (Bron: Tey HL. Acta Derm Venereol 2010).



Localized hypopigmentation with early onset (Bron: Tey HL. Acta Derm Venereol 2010).



Generalized hypopigmentation with late onset (Bron: Tey HL. Acta Derm Venereol 2010).



Localized hypopigmentation with late onset (Bron: Tey HL. Acta Derm Venereol 2010).




Auteur(s):
dr. Jan R. Mekkes. Dermatoloog, Amsterdam UMC.